ANLAM ARAMAK

Değerli okurlar, bu yazıda bireyin temel dinamiklerinden olan kaygı duygusunu ve anlam arayışını konuşacağız.

Mevcut dünya düzeninde hepimiz bir yerlere gidiyor, geliyor; bir şeylere yetişiyor ya da bir şeylerden kaçıyoruz. Böylesine kaotik ortamın içinde ruhumuzu saran en yoğun duygulardan biri de kaygıdır. Öyle bir duygudur ki kalabalığın içinde bizi yalnız hissettiren, hayatın ağırlığını omuzlarımıza bırakıveren hatta bizi en olumsuz gelecek senaryolarının başrolü yapıveren bir duygu…

Kaygının kökenine bakarsak orada insanın anlama ulaşma çabasını görürüz. Nasıl mı?

Dünyaya geldiğimiz andan itibaren bir şeylere anlam verme ve anlamı arama çabamız bulunur. Küçük bir bebeğin etrafındaki insanları ve nesneleri tanıma çabası, okula yeni başlayan bir çocuğun okul hakkında merak ve kaygı duyması ya da akademik gelecek inşa eden bir gencin kariyeri hakkında şu an ve gelecek için endişe duyması insanın kendisine içten içe ‘‘ben neden buradayım?’’ sorusunu sormasından ötürü gelir. Bu varoluş amacımızı bulmaya yarayan en temel sorudur. İnsan bu soruya kesin bir cevap bulduğu için değil; kendi anlamını bulmaya başladığı için rahatlar.

Yazının ilk başında bahsettiğim, hepimizin bir yerden bir yere koşturma hali burada insanları sınıflandırır:

1-)Günlük koşturmanın sonunda nereye gittiğini bilmeyenler,

2-)Koşturmaktan ziyade amacını bulup keyif alanlar.

Evet, keyif alanlar da var çünkü bu grubun gidişatı bildiği ve istediği bir yöne doğrudur. Bu gruba aynı zamanda kendi değerine-anlamına hizmet eden insanlar diyebiliriz. Neden hayatta olduğumuzu sorgulamadan ve potansiyel becerilerimizi görmezden gelerek yaşamın koşturmacasına dahil olmak boş ve anlamsız hissetmeye yol açacaktır.

Anlam Buldukça Kaygı Azalır

Hayatımızdaki her şeyin içinde neden ve sonuç bulmak mümkündür. Farkındalık dediğimiz şey tam da bunu gösterir. Diyelim ki çok şey biliyoruz ama hiçbir şey yapmıyoruz. Bu, içimizde müthiş bir kaygı ve tükenmişliğe yol açar. Ancak tek bir alana odaklanmaya başlayıp potansiyelimizi buraya aktarınca zihnimizde yeni bir şema açılır, o duruma yönelik belirsizlik ve kaygı azalmaya başlar. Kaygı, yönünü kaybetmiş, nereye gideceğini bilmeyen su gibidir. Ona dolduracağı bir kanal açtığımızda (anlam bulduğumuzda) sakinleşir.

Özetle, hepimiz bu dünya yolculuğunda ‘‘ben de varım!’’ demek için yaşıyoruz. Kendini ve gideceği yönü keşfedebilenler bu yolu daha anlamlı ve akışında yürüyebilenlerdir.